Svake godine lovci širom Srbije organizuju njima poznate akcije ubijanja štetočina, ili kako to danas učtivo formulišu „akcije redukcije brojnosti predatora”. Istina je da to čine uglavnom zbog neznanja uloge predatora u prirodi ali i zbog velikog pritiska matičnih lovačkih društava i Lovačkog Saveza Srbije. Na nišanu se nalaze jastrebovi, sive vrane, svrake, lisice, šakali, tvorovi, kune i divlje mačke koje su nezaštićene vrste, ali i mnoge zakonom zaštićene vrste kao što su razne ptice grabljivice - orlovi belorepani, mišari, kopci, eje, vetruške, sove, gavranovi, lasice, stepski tvorovi. Velika većina pomenutih vrsta se hrani malim životinjama do veličine pacova, pre svega glodarima i nezamenljivi su regulatori njihove brojnosti.
Nakon ubijanja životinja, „zakleti ljubitelji i veliki poznavaoci prirode”, naši dragi lovci, seku kandže, šape i repove predatora i tako dobijaju poene koji ih oslobađaju obaveza u lovačkim društvima. A šta dobijaju ostali žitelji Srbije koji nisu lovci? Osim izrazito biološki osiromašene sredine, privremeno ili trajno se ozbiljno narušava ravnoteža i prekida lanac ishrane. Glodari se prenamnožavaju desetkujući useve i prenoseći mnoge zaraze. U toku 2007. godine smo bili svedoci čestih naslova u štampi u kojima se zemljoradnici žale na najezde glodara. Više puta su javnost šokirale vesti masovnih pojava trihineloze koje su direktno uzrokovane prenosom opakog parazita preko pacova.
Mišari, eje, vetruške, sove, lisice, šakali, tvorovi, kune, lasice i divlje mačke godišnje pojedu milijarde glodara u Srbiji. Istih onih malih glodara koji nas koštaju milione evra opasnih otrova. Samo jedan par sova godišnje ulovi voluharica, miševa i pacova koji pojedu hrane dovoljno da se nahrane 2 visoko-mlečne krave i proizvede 10.000 litara mleka. Lovci se hvale hiljadama ubijenih lisica, a prikrivaju puno više drugih krivolovljenih životinja. Njihove akcije se ne tiču samo njih samih. Od države (čitaj nas samih) su dobili na „gazdovanje” 2/3 površine Srbije, a vrlo je očigledno kako to čine. Interesuju ih samo „plemenite” životinjske vrste (one koje se jedu ili dobro prodaju stranim lovcima), a neplemenite (lovci nemaju direktne koristi) po njima nemaju ulogu u prirodi. Velika većina lovaca ne razlikuje više od po 10 vrsta ptica i sisara, a vrše ulogu „selektora i egzekutora” u prirodi u kojoj opstaje oko 380 vrsta ptica i više od 100 vrsta sisara.
Šta to štite lovci? Od koga nas to tako revnosno brane? Od nas samih? Većina životinja koje oni ubijaju strada zarad opstanka fazana, iste one ptice koja je izgubila svaki strah i koja se može rukom hvatati nakon puštanja u lovišta. Možda je potrebno napomenuti da je fazan donešen iz Azije u Evropu i da je ovde mnogo toga (lošeg) urađeno kako bi se on prilagodio i u sve većem broju izletao pred gladne nišane. U Srbiji se godišnje unese na desetine hiljada fazana u lovišta, a zarad njihove „zaštite” se potamane sve životinje koje najčešće i nemaju kontakt sa fazanima. Cenu ovakve besmislice plaćamo svi.
Tekst: Milan Ružić
Tekst i ova fotografija preuzeti sa sajta Wild Serbia.
